زمان پیام آور رشد و بلوغ است ولی در بسیاری ، یاد آور مشقت و رنج هایی است که در ایام جوانی پشت سر گذاشته اند. بارها شنیده ایم که در این دنیا ، هیچ موجودی والاتر و ارزشمندتر از خود نیست و بایستی توجه ویژه را معطوف به خویشتن نمود ، لاکن نه صرفاً روح و بطن هر فردی شایسته توجه است ، بلکه این لطف و موهبت را نباید از سیما و چهره ظاهری دریغ کرد.
آیا داشتن چهره دلخواه و باب میل همچون سابق آرزوست؟ قطعاً خیر. یکی از تاثیرات مدرنیته ، همین پیشرفت علم و توانایی ایجاد تغییرات در تن و کالبد ظاهری است ، کالبدی که همچون برگ گل ظرافت و لطافت را در خود تنیده و از جمله وظایف انسانی ما ، مراقبت از همین تحفه خدادای است. کوتاهی و قصور در این امر مهم ، پسندیده نیست. تا هستیم و نفس می کشیم باید بساط رنج و کهولت را در خود برچینیم و خود را شایسته زیبایی و برنایی بدانیم.
زیبایی جلوه گر عشق ، بزرگی ، خودستایی ، نورستگی و شادابی است و همه مردم خواهان این دُر نایاب هستند. همچنان که بهار آغاز رویش و زمستان نوید کهولت است ، جوانی یاد آور طراوت و پیری یاد آور فرسودگی است ، اما کیست که زیبایی را نجوید و جوانی را نپوید؟ کیست که فرسودگی را بستاید؟ کیست که طراوت و شکفتگی را به پژمردگی بفروشد؟
در آینه که می نگرید ، شاید چهره خسته و افتاده ، شما را کم انرژی و کم انگیزه کند. زیبایی ، گوهر گرانی است که بدست آوردنش اتفاقی نیست. چه بسیارند انسان های توانمندی که با دستان هنرمند خود ، التیامی بر تن خسته مردمی هستند که همواره نیازمند نوازش این فرشتگان زمینی بوده اند. آدم هایی که تمام دغدغه و فکرشان ، خلق زیبایی برای هم نوعان خود است ، جلوه گر الوهیت و برتری خالقی بزرگ تر هستند. آدم هایی که با روی باز به استقبال تن خسته و فرتوت انسان ها می آیند و به مهر و با دستان توانمند و هنرمند خود معجزه می کنند. با دستان شفابخششان آبی می ریزند بر آتش درد و هرآنچه نیاز است برای آرامش حال دردمندان خرج می کنند و بذر امید را در دل انسان های رنجور می کارند و مثل باغبانی دلسوز به تیمار و رسیدگی آن می پردازند. هر چه از لطف ، مهر و عطوفت پدرانه و مادرانه طبیبان و پزشکان شفا بخش بگوییم کم است و در این باب نمی گنجد. به حق که بایستی قدردان پزشکان ، این فرشتگان زمینی ، این جلوه گران عشق و عشق ورزی در گستره زمین بود.